من همواره در خلوت غمگینم باتو گفت و گو دارم ،تو در تنهایی من همیشه هستی، هر گاه که به انزوای خاموشم سرمیکشم،توحاضری وباچهره ی مهربان ولبخند نوازشگر و نگاه های تسلیت بخش خویش ، پیشم میخزی ، گرد ملال زندگی را از رخسار خسته ام می زدایی ،لبخند امید بر لبان تلخم می نشانی ،تسکینم میدهی ،آرامم میکنی ،توانم می بخشی ،سیرابم میکنی .

برگرفته از کتاب هبوط"دکتر علی شریعتی"